Daar gaan ze dan… Met ons kleine wondertje op de arm kijk ik bij de deur tot ze om de hoek verdwijnen… Onze 2 kraamkanjers. Gedachtes schieten door mijn hoofd. Wat een ongelofelijk mooie week hebben wij gehad.

Vorige week namen wij ons mannetje mee naar huis vanuit het ziekenhuis. Ons eerste kind, dus ervaring hadden we totaal niet. Dat bleek ook wel bij thuiskomst toen wij onze kraamhulp Astrid van Enoo ontvingen. ‘’Er moet wel een doek om hem heen he..’’ was een van de eerste dingen dat ze zei. De eerste van de vele lessen die wij deze week gekregen hebben. Wat fijn om iemand met zoveel ervaring in huis te hebben. Na een dag bleken wij dubbel geluk te hebben… De hulp werd versterkt door een super stagiaire: Maaike van Veen. Deze 2 dames hebben de afgelopen week de benen uit hun lijf gelopen in ons huis. De ochtend begon standaard op de slaapkamer met een kopje thee en voor mij een ontbijtje op bed. De nacht werd doorgesproken en plannen voor de dag gemaakt. Ook werden de dagelijkse controles werden uitgevoerd (ben ik gezond, Zuster?) Hierna gingen de dames aan het werk, een extra kracht betekend ook extra hulp in het huishouden, en kon ik rustig douchen. Daarna lekker een bakkie koffie beneden op de bank waar we de meest uiteenlopende gesprekken hadden. Met heel veel liefde, geduld en warmte hebben ze onze kleine man verschoond, getroost en geholpen aan de borst. Het grootste feest voor mij waren toch wel alle maaltijden en met name de fruithapjes! Wat maakte ze daar iedere keer weer een werk van. Maaike had de avond van te voren thuis geoefend op een chocolade-aardbei-ananas hapje, die ze mij vol trots voorschotelde. Wat zij niet wisten is dat ik stiekem van ieder hapje een foto maakte. Ook mijn man werd niet vergeten en kreeg de volle aandacht. We hadden met z’n 5en echt ons eigen veilige wereldje gecreëerd, waarin volop ruimte was voor leren, een luisterend oor en humor. Een echte wolk…

‘’Weg bij die deur, dat is veel te koud!’’ roept Astrid me na. Ik loop naar binnen en zak in de stoel, ons wondertje nog steeds dicht tegen mij aan. De tranen stromen inmiddels over mijn wang. Mijn man komt naar me toe, we kijken elkaar aan en vervolgens naar ons mannetje. Spannend om het nu alleen te moeten doen vinden we allebei. Maar dankzij de hulp van de grote wijze Astrid en de lieve kleine Maaike, moet het helemaal goed komen. Wij blijven ze voor altijd dankbaar.

—

In Castricum, Noord-Holland