Op 18 februari 2014 is na een vlotte bevalling onze zoon Dante geboren. Na een korte observatieperiode op de couveuseafdeling mochten we donderdagavond 20 februari naar huis. Ik had gevraagd of het mogelijk was dat er die avond iemand kwam om ons even op weg te helpen voor de nacht. Dat was gelukkig geen probleem. Die donderdag om 20.30 uur stond Lioba bij ons voor de deur. In het begin was het allemaal een beetje gek. Je bent net thuis uit het ziekenhuis, moet acclimatiseren, hebt een baby, hechtingen, hormonen en dan ook nog een ‘vreemde’ over de vloer. Ik wilde heel graag borstvoeding geven, dat was één van de redenen dat we voor KraamZus hadden gekozen. In het ziekenhuis had Dante echter al een aantal flesjes en zelfs (ongevraagd) een fopspeentje gekregen. Ik was druk aan het kolven om de melkproductie op gang te brengen, maar meneer was al gewend aan het gemak van een fles. Lioba was hier uiteraard niet zo blij mee en heeft meteen de tegenaanval ingezet om te redden wat er te redden viel. Tegelijkertijd gaf ik aan dat er een grote kans was dat ik zou willen opgeven de komende dagen. Je wil toch vooral dat je kindje voldoende voeding krijgt. Ik vroeg haar of ze ervoor wilde zorgen dat ik dat toch niet zomaar zou doen. En dat heeft ze gedaan. Na twee dagen en nachten aanmodderen pakte Dante op de derde dag dat we thuis waren mijn borst, Hoera! Vanaf dat moment ging het alleen maar beter. De borstvoeding loopt nu nog steeds prima. Dat hebben we echt te danken aan Lioba. Ze liet me niet opgeven en was zelf ook zo trots als een pauw.
Natuurlijk speelde er die week meer dan alleen de voeding. Onze dochter Carmen van 2 was er ook nog. Ik hoopte dat er voor haar genoeg aandacht zou zijn. Visite hielden we bewust af. En dan was er nog papa Benjamin, die het huishouden al weken in z’n eentje had moeten runnen. Hij vond het moeilijk om ‘zijn was’ opeens los te laten. Lioba prikte makkelijk door hem heen. Ze hadden een goede klik en maakten de was tot een deelproject. Verder was hij vooral aan het werk op de dagen dat we kraamzorg hadden. Maar samen redden Lioba en ik het prima. Zelfs toen Carmen van bijna boven naar beneden van de trap viel. Het resultaat: een grote bloedneus, maar verder gelukkig niets. Behoorlijk schrikken voor ons allemaal, aangezien we beiden niet zagen hoe het gebeurde. Madame kon namelijk al enige tijd zelf de trap op en af. Een ongeluk zit toch in een klein hoekje. Ik had bewondering voor de rustige manier waarop Lioba Carmen kalmeerde en opknapte. Ik denk niet dat ik zelf zo rustig had kunnen blijven. Dit was eigenlijk het enige smetje op een heerlijke kraamweek. Ik vond het dan ook erg jammer dat Lioba weer weg moest bij ons. Sterker nog. Nu, twee weken later, vraagt Carmen nog steeds wanneer Lioba weer limonade komt brengen en wanneer ze weer een prinses van haar gaat maken. Dat zegt genoeg denk ik.
We hebben erg genoten van de zorg en toewijding van onze KraamZus en we hebben haar echt in ons hart gesloten. Bij een volgende keer hopen we dan ook dat ze weer terug kan komen bij ons.
Bedankt!
Benjamin, Desiree, Carmen & Dante