Aan 24/7 samen komt een einde

 

Ik heb de ‘luxe’ gehad om langer dan mijn zwangerschapsverlof lekker thuis te zijn met Kyan, dit is mijn eigen keuze geweest waar ik ook volledig achter stond en sta. Alleen wordt je wereld op een gegeven moment wel enorm klein, dus ik besloot om te gaan solliciteren en binnen 3 dagen had ik een nieuwe baan! Jeeeeeej! Maar de keerzijde hier aan is dat ik mijn kleine man moet gaan missen én dat hij dus naar de opvang gaat. Twee hele grote veranderingen voor mij, maar ook voor hem. We zijn nu eigenlijk altijd samen, natuurlijk gaat hij wel eens logeren of past er iemand op, maar dit is toch wel een hele andere koek. De eerste zes weken van mijn nieuwe baan moet ik 5 dagen werken van 09.00 tot 16.00 en na deze weken ga ik 28 uur per week werken, dat betekent dat hij eerst voor 5 dagen naar de opvang gaat en erna voor 3,5 dag. Mijn lieve bonuszusje en mijn beste vriendin passen om de week een dag op hun kleine vriend, en oooooh wat vinden ze dat vervelend dat die kleine charmeur een hele dag in beslag neemt! Haha het is zo’n heerlijk kind, zo tevreden, zo blij en zo hartveroverend. Niet alleen ik ben verliefd op hem, maar iedereen valt als een blok voor hem.

 

Angst

Ik ben blij dat ik weer aan het werk ga, laat ik dat voorop stellen. Alleen vind ik het echt heel erg spannend (zoals elke ouder denk ik) om mijn kind naar
vreemde mensen te brengen die dan ook nog eens het grootste deel van de dag met hem mogen zijn. Straks gaat er iets mis? Of wat als hij nou ziek wordt en zijn mama niet in de buurt is? Zal hij gaan huilen als ik hem daar breng? Of breekt mijn hart misschien omdat het hem niks uitmaakt dat ik hem weg breng? Want laten we wel zijn, ik heb er waarschijnlijk meer last van dan hij dat we niet meer 24/7 samen zijn. Wat nou als ze hem niet horen huilen als hij een dutje doet? Allemaal vragen die door mijn hoofd heen gaan. Daarnaast ben ik ook bang dat mijn hoofd totaal niet bij mijn werk is de eerste dagen of eerste weken dat ik weer aan het werk ga, omdat ik alleen maar met Kyan en de opvang bezig ben. Zal hij tevreden zijn? Misschien huilt hij al de hele dag? Weten ze dan wel wat ze moeten doen om het gerust te stellen? Wat ben ik een slechte moeder dat ik hem ook wegbreng en niet gewoon bij mij hou! Ja, die gedachten komen nu al regelmatig, maar dat zal straks ook wel even pittig zijn in het begin. Ik weet dat het de juiste keuze is en ik heb ook zin om weer aan het werk te gaan, maar er zijn ook zeker angsten, maar ach ook dat overleven we wel weer!

 

Neem hem alsjeblieft!

Ik hou me er dan ook aan vast dat er ook dagen komen dat hij het bloed onder mijn nagels vandaan zal gaan halen en ik blij ben dat ik hem weg kan brengen en ik naar het werk kan gaan. Hij is nu heel tevreden, rustig en gemoedelijk, maar ik ga er eerlijk gezegd vanuit dat er ook andere tijden gaan komen. Bijvoorbeeld wanneer zijn tandjes beginnen te komen, dan zijn er vast dagen dat ik knettergek wordt van zijn gehuil en zet ik hem met alle liefde af bij de opvang, suuuuucccessssss ermee vandaag! Mama gaat lekker werken en ik zie je vanavond. Haha dat klinkt erg gemeen, maar ik denk dat het heel normaal is dat je je kind soms achter het behang wil plakken. Ik schaam me er dan ook niet voor om dit gewoon op en eerlijk te bekennen, want je kind is niet altijd leuk en lief en voorbeeldig (alhoewel hij dat tot nu toe aardig weet vol te houden).

De nachten

In mijn vorige blog vertelde ik dat ik Kyan zou laten doorslapen, dat doe ik ook en het is eigenlijk heel wisselend hoe dat gaat. De ene nacht laat hij zich om 06.00 horen, dan is het pas 08.15, dus daar is geen touw aan vast te knopen tot nu toe. Maar nou is het wel zo dat hij voor de voeding van 22.30 echt uit een diepe slaap gehaald moet worden, dus ik heb besloten hem vanaf 19.00 gewoon door te laten slapen en meestal laat hij zich dan tussen 02.00 en 03.00 horen, dan krijgt hij een voeding en dan tussen 07.00 en 09.00 wordt hij weer wakker. Met het oog op straks, dat ik weer aan het werk ga, is dit qua tijden toch wat prettiger. Ten eerste hoef ik hem niet uit zijn slaap te halen om 22.30, mama kan op tijd gaan slapen als ze wil en als ik straks om 07.00 op moet staan is dat ook ongeveer wanneer meneer zich meldt. Maar goed, dit alles klinkt en gaat allemaal heel ideaal maar het is natuurlijk de vraag of hij dit zo voorbeeldig blijft doen! Ik zal het wel zien en merken, en veranderd het wel dan zie ik dan wel weer hoe we het gaan doen.

Groeit als kool!

22 februari was Kyan alweer 3 maanden oud, het gaat echt snel! De dag ervoor was dan ook ons derde bezoek aan het consultatiebureau. Meneer is maar liefst 66 centimeter (ja hij draagt al maat 68), weegt 7060 gram en heeft voorlopig zijn laatste twee vaccinaties gehad. Over 8 maanden hoeft hij pas weer vaccinaties. De arme schat schreeuwde het weer (10 seconden) uit toen die enorme naald in dat veel te schattige dijbeentje geprikt werd. En dan had mama ook nog gelogen, want hij kreeg er geen één maar twee deze keer. Dus beide benen waren aan de beurt, maar hij deed het super goed na een paar dikke tranen gelaten te hebben. Trots dat hij het zo goed doet en hij zo goed groeit.

 

Hij heeft inmiddels ook zijn handen ontdekt en stopt maar al te graag zijn vuisten in zijn mond, Ook zijn benen gaan alle kanten op, erg leuk met verschonen moet ik zeggen en het zal dan ook vast niet lang duren dat zijn voet ook richting zijn mond gaat. Ook duwt hij zichzelf omhoog, dus omrollen vanaf zijn rug zal ook wel niet meer lang duren, aangezien hij rollen al door heeft als hij op zijn buik ligt. Eerlijk, ik hoop dat het nog even duurt, want het gaat allemaal zo snel. Anderzijds is het ook super leuk om te zien dat hij steeds meer kan. Mijn liefde voor hem groeit met de dag en ik geniet van alle momenten die ik samen met hem doorbreng. Het is ook een soort ritueel geworden dat hij in de ochtend nog even lekker bij mama in het grote bed komt, beter kan mijn dag niet beginnen!

Lieve Kyan, mama is zo blij met jou!