Het is al ruim een maand geleden dat onze lieve, mooie Xoë Sofia geboren werd. En wat een ervaring was dit! Het eerste wat Jeff tegen mijn moeder zei toen we thuis waren: ‘Van de drie was dit míjn makkelijkste bevalling.’
Mijn lieve verloofde doelt op het feit dat hij geen nagels in zijn hand had staan en niet in een wurghouding werd genomen (hier zal ik misschien nog op terugkomen voor degenen die nieuwsgierig zijn haha)
Nederland vs. Duitsland
Ik weet nog heel goed dat ik op 9 April in bed lag en Jeff voorstelde om even het bad voor me te vullen. Ik had die ochtend redelijk last van voorweeën maar ze waren té onregelmatig en zetten niet door naar echte weeën. Nadat ik ongeveer een uur in bad gelegen had besloot ik nog even in bed te gaan liggen omdat ik me heel moe voelde. Ik merkte dat de weeën met meer regelmaat kwamen en ging het bijhouden. Na een klein uurtje wilden we toch naar naar het ziekenhuis te gaan. Hier komt het eerste grote, en wat mij betreft slechtste, verschil. Als je denkt dat de bevalling begonnen is kan je niet je verloskundige even bellen om te vragen of ze langskomt om je te checken. Je moet zelf beslissen of je het tijd vindt om naar het ziekenhuis te gaan.
Lang leve de lift
Daar aangekomen merkte ik dat mijn buik meer en meer pijn begon te doen. Raar genoeg was ik daar blij mee omdat ik weet dat met elke wee je iets dichter bij je kleine wonder bent! En dankzij de hypnobirthing kon ik ze erg goed opvangen. Nadat Jeff me aangemeld had in de receptie (jep, anders mag je niet naar boven!!) heeft mijn mama me in een rolstoel gezet omdat lopen nu echt niet meer ging. Vervolgens stonden we bij een lift die het niet deed, dus moesten we een andere lift pakken die niet op de verdieping stopte van de kraamkamers. Ik moest dus nog even twee trappen op (in de weeën) om daarna voor een dichte deur te staan. Nadat Jeff vijf keer gebeld had en mijn mama op de ramen begon te bonken deden ze open. Ik zat op de trap te wachten tot de wee weg was toen de Hebamme (verloskundige en kraamverzorgende in één) zei dat ik mee kon lopen. Het enige dat ik dacht was: ‘MENS?! Je ziet toch dat ik mijn ogen dicht heb, dat doe ik niet voor de lol!’ Maar natuurlijk zei ik dat niet.
In bad
Nadat ze me gecheckt had bleek dat ik al 4 cm ontsluiting had. Ik liet weten dat ik graag in bad wilde bevallen. Ze stelde voor om eerst in het ‘relax bad’ te gaan. Ik liet duidelijk weten hoe snel beiden jongens te wereld kwamen maar ze was ervan overtuigd dat het nog wel even zou duren. Ik zei gelijk tegen Jeff dat ik onder geen voorwaarde met 8 cm nog even van bad ging wisselen.
Een lieve Hebamme & hypnobirthing
Na ongeveer 40 minuten in bad kwam de Hebamme me weer controleren (en deze Hebamme was echt onwijs lief en behulpzaam! Ik was zo zo blij met haar!) en ondertussen had ik 6 cm ontsluiting. Met een grijns op haar gezicht zei dat ze het bevallingsbad klaar ging maken. Ik waggelde met weeën en al maar de overkant van de hal om daar in een prachtige gigantische kamer aan te komen! Ik ging met een lach op mijn gezicht het warme bad in. Het voelde goed. Ik was nu op de plek waar onze dochter geboren zou worden. Ik was volop in mezelf gekeerd dankzij hypnobirthing (ja, huge fan hier!). Ik weet dat het misschien gek is om te lezen, maar ik heb serieus tot de volledige ontsluiting geen pijn gehad. Natuurlijk voelde ik de weeën en was het niet prettig, maar het was niet zoals bij de jongens. Bij hen schreeuwde ik zo hard dat volgens mij de hele verdieping kon meegenieten. De Hebamme heeft ook niks gedaan, behalve washandjes gepakt. Die heeft Jeff constant koud gemaakt en er mijn hoofd en rug mee gekoeld aangezien het water best wel heel warm was. Ongeveer twee uur later had ik volledige ontsluiting en mocht ik gaan persen.
Wat moet dat moet
Helaas, helaas, zat er nog wat in mijn darm waardoor ze die hoek niet kon maken dus dat moest er eerst nog even uit. Oh wat was dat weer jammer… ik weet niet of je wel eens een poepie heb gelaten onder de douche… ik kan je vertellen, het lijkt wel alsof het water als een vergrootglas werkt qua geur! Oh wat erg vond ik dat, maar wat moet dat moet.
Op het moment dat ik mocht persen was ik het even kwijt. Twee weeën heb ik gehuild en geschreeuwd en ik wist niet waar ik het zoeken moest. Tot ze zei dat ik nog twee keer moest persen en dan was het hoofdje er (au au au au, ja… voel het nog steeds als ik eraan denk). Ik sprak mezelf toe: ‘oké Daan, kom op! Focus!!’ Het waren geen twee maar vier weeën, maar vooruit, het hoofdje stond (au au au au, oja crap DIT was het pijnlijkste moment inderdaad). Nadat haar schouder nog even fijn bleef hangen, lag ze al snel op mijn borst. Ik keek haar aan en het enige dat ik (huilend) uit kon brengen was: ‘o mijn God, o mijn God, o mijn God.’ En dat wel vijf minuten lang denk ik haha. Maar ze was er! Op 9 april om 17:04 werd onze Xoë Sofia geboren!! En nu, nu zijn we een familie van vijf!
Het is chaos, maar het is onze chaos!
P.s. Op mijn Instagram account: @Edanarbk kan je meer foto’s zien van mijn zwangerschap en bevalling. En alle vragen en opmerkingen zijn natuurlijk welkom!
P.p.s. Even een extra shout-out naar Jeff. Ik heb geen woorden voor hoe dankbaar ik ben. Je hebt me geweldig geholpen en je bent een nog geweldigere vader voor alle drie de draken! Ik hou van je en ben trots op je!!!
