Ja wanneer begint die, dat weet niemand! Elke wee voelt als het begin! Een heerlijke zes weken verlof maar op een bepaald moment wil je toch echt graag je kindje ontmoeten. Verloskundige en andere moeders vertellen je; Lot je weet echt wanneer het begint, maar wanneer is dat dan? Alles is geregeld, wasjes gedaan, enveloppen zelfs geschreven, diepvries maaltijden met spinazie, kortom kom maar op. En ik als controle freak vind het dus best moeilijk om hier geen controle over te hebben.
Thuis bevallen?
Ons idee is al aan het begin van de zwangerschap duidelijk, we willen graag thuis bevallen. Naarmate de uitgerekende datum in zicht komt vind ik het ook spannend worden: voel ik de kleine goed, vertrouwen hebben in de professionals en in mijn lichaam. Op een avond begint het toch écht, althans dat denken we. Alles maken we gereed. Evert zorgt voor de weeën app en regelt drinken & eten, ik zit op mijn skippybal en vang weeën op. Maar na een paar uur zwakken ze af en gaan we slapen. Het was een goede oefening denk ik dan maar!
Uitgerekend
De uitgerekende datum gaat voorbij. Echt alles is klaar kleine man, waar wacht je op? Nog een keer lunchen, nog een voetreflexmassage, wéér een valse start… we willen je zo graag ontmoeten! Dan 41 weken. Een mooi moment om te strippen. Nee, niet de langzaam uit de kleren variant maar de medische vorm. Hopelijk geeft dit jou het seintje om ons te ontmoeten! Toch ben je niet onder de indruk. Ik begin al bijna niet meer te geloven da is straks een baby in mijn armen heb. Pinksteren gaat voorbij en de eerste afspraak in het ziekenhuis staat al voor de deur. De gedroomde thuisbevalling lijkt niet door te kunnen gaan. Of ga je ons nog verrassen jij op de 13e, ons geluksgetal?
Het is zover!
Op vrijdag 14 juni melden we ons volgens afspraak in het ziekenhuis en verwacht ik dat ik eerst tabletjes moet slikken voor een rijpere baarmoeder. Maar niks is minder waar! Hoppa 2 cm ontsluiting, dus we breken je vliezen en je krijgt infuus. Okay, dan beval ik dus vandaag?! De weeënopwekkers worden snel opgehoogd en dat merken we. We zijn een top team, Evert duwt de rugweeën weg, ik let op mijn ademhaling. Aii… dit is best heftig, dit is even de max van wat ik aankan. Gelukkig wordt er naar me geluisterd en krijgen we nog twee uur de tijd. Dan is daar de avondverpleegkundige die goede tips geeft. Voor mij is de gouden tip ‘hangen’ in de skippybal waar ik al hele tijd op zit. Na twee uur houd ik het niet meer en wil ik eigenlijk toch die ruggenprik. Ik sta versteld van mezelf; dat had thuis toch ook niet gekund?
Nog heel even geduld…
Maar dan blijk ik ineens snel te zijn opgeschoten en kan ik aan de morfinepomp. Heerlijk en minder risicovol dan de ruggenprik. En snel voorradig. Daarna gaat het rap en lig ik heerlijk op mijn zij. En krijg ineens een ‘poepgevoel’. De moeders onder ons weten: dat is een teken van persdrang.
En ja hoor ik zit op volledige ontsluiting! Zo snel had ik het niet verwacht en nu is een ding zeker; voor de nacht zijn we papa en mama!
Welkom
Even later kan ik hem zelf aanpakken. Daar is onze zoon Thomas om 19:30 uur. Hij komt huilend op mijn borst te liggen. Wat een wonder en wat een bijzonder gevoel! Evert staat een traantje weg te pinken naast mij en we geven elkaar de meest fijne zoen ooit, dit hebben we echt samen gedaan, zonder hem had ik dit niet gered!
Mijn moeder heeft elke keer voor een bevalling thuis gekozen. Het hangt wel van je situatie af of dit mogelijk is natuurlijk. Zelf weet ik het nog niet, maar ik ben nog niet zwanger en heb genoeg tijd hierover na te denken.