Werken, het huishouden, vriendinnen die gaan stappen, mensen met vakantieplannen. Iedereen draait door, het hele leven draait door. ‘Maar hallo! Wij krijgen een baby!’ Oké, logisch dat de wereld niet stil staat. Maar het voelt soms vreemd. Ik ben inmiddels dertig weken zwanger en mijn leventje draait momenteel alleen maar om verf uitzoeken voor de babykamer, een geboorteplan schrijven, zwangerschapsyoga, controles bij de gynaecoloog en ’s avonds uitgeput op de bank neerploffen. Niks vakantieplannen, festivaltickets inslaan, borrelen met vriendinnen en zomerkleding shoppen. Toch probeer ik tegen beter weten in, met de stroom mee te gaan. Hier een kleine greep uit mijn mislukte pogingen.
HEUPEN DRAAIEN
Dit weekend ga ik met de meiden op stap. Bij ons bevat een avondje als deze een gedogen portie: wijntjes, bijpraten, vieze muziekjes, dansjes en uiteraard de heupen flink losdraaien. Maar deze avond is anders. Geen wijn, geen ginnetje tonic. I know, de wereld vergaat niet maar het maakt de avond toch iets minder ‘vloeiend’. En inmiddels heb ik het overigens niet alleen maar over drank. Wie van jullie preggo’s heeft er weleens in de spiegel gekeken tijdens de befaamde body roll of een potje twerken? Werkelijk geen potje! Amuserend? Dat wel.
De DJ draait zijn plaatjes tot in de late uurtjes en iedereen zit inmiddels lekker in de olie. Maar emmm.. mag ik zeg maar nú gaan?! Ik ben gesloopt! Opeens bedenk ik me dat de hele meute met mij meerijdt en nog lang niet is uitgefeest. Oké, ik ben de Bob.. en de Sjaak!
DE VERBOUWING DRAAIT DOOR
De aannemer is de deur uit. De zolder ziet er gelikt uit. De muren staan, alles is gestuct.. ik geef het nog een week of twee en dan kan Jax zijn nieuwe junglekamer betreden. ‘Toch?’ Dream on Laris! Al gedacht aan kitten, behangen, houtwerkschilderen, vloertje leggen? ‘What was I thinking!’ Inmiddels 10 weken voor ons dametje de wereld betreedt, ontstaat er toch een bepaalde onrust. Maar deze zaterdag staat er niks op de planning dus kluskleding aan en we gaan van start! Het behangen ging top. Die klus is geklaard. Taak twee; plamuren. Helaas niet voor lang. Na tien minuten geeft mijn lijf het op. Harde buik. De moed zakt me in de schoenen. ‘Als dit al niet lukt.. hoe gaan we dan in hemelsnaam het laminaat leggen? Ik word teruggefloten door Jef. ‘Dit gaat zo niet mop, geef je eraan over.’ Lichtelijk gefrustreerd maar hij heeft gelijk. I give up.
DE ROLLEN ZIJN OMGEDRAAID
Tijdens mijn vorige zwangerschap stond ik rond de dertig weken nog elke dag met een stofzuiger in mijn hand en maakt ik de lamellen wekelijks stofvrij. Super nuttig, NOT. Compleet doorgeslagen met die nesteldrang. Daarentegen zit ik nu te wachten tot die nesteldrang een keer begint! De boel de boel laten? Geen probleem! Maar niet alleen omdat de drang er niet is, maar ook omdat mijn lijf nu minder kan hebben. Na het stofzuigen van één verdieping zit deze zwetende otter, hijgend als een paard op de trap. Mijn vent is mijn held. De kleine badderen en naar bed brengen.. het huishouden. Hij neemt gelukkig enorm veel van me over. De rollen zijn omgedraaid. Oké, laat ik eerlijk zijn. Mijn rol blijft behoorlijk uit de laatste tijd. Jef, you rock!
ONZE DRAAIDAG
Hier heb ik naar uitgekeken! Als fotograaf leg ik jaarlijks behoorlijk wat babybuikjes vast. Daarom extra bijzonder om nu aan de andere kant van de lens te staan. Al snel ging ik op zoek naar leuke ideetjes, kleding en de perfecte locatie voor onze shoot. Zo scoorde ik maanden geleden al een mooi lingeriesetje. Dit setje was het helemaal! ‘Maar Laris, was je dan echt vergeten dat je groeit tijdens de zwangerschap? Dus ook de voorgevel?’ En met lekkende jetsers is grijs ook niet bepaald een handige kleur. Miskoop! Dagen achtereen was ik op zoek naar de perfecte shootlocatie. Zinloos. Puntje bij paaltje wilde ik namelijk een huiselijk sfeertje, geen poespas. Maar wat heeft het goed uitgepakt. Deze herinneringen zijn zo gaaf voor later. Ik kan niet wachten tot ze een jaar of zestien is en ik met haar door het album kan bladeren. Ga ik nu te snel? 😉
Ondanks het feit dat ik nog ontelbaar veel mislukte pogingen kan noemen, ben ik alles behalve ontevreden. Alles draait door maar inmiddels is ons moppie al gestopt met draaien. Haar hoofdje zakt namelijk steeds meer naar beneden. Ongelooflijk dat het celletje in mijn buik na dertig weken gegroeid is tot een veertig centimeter lang meisje. Over tien weekjes gaan we je al ontmoeten. Opeens komt het heel dichtbij. Tot snel kleintje!
Beste Larissa,
Een programma als “Blind gekocht” is in principe niet mijn ding, maar gisteren keek ik dan toch toevallig naar de aflevering met jou en Jeffrey – en wat een leuke ervaring was dat! Los van het feit dat jullie nu een fantastisch mooi huis hebben, heb ik vooral genoten van jullie sympathieke uitstraling en spontaneïteit. Je ziet uiteraard nog wel eens mensen op tv van wie je denkt: “Leuke mensen!”, maar bij jullie heb ik dat van begin tot einde zitten denken: jullie positieve instelling, nuchterheid en realistische kijk, maar tegelijkertijd ook dankbaarheid, … En als ik dan je blog hier lees, dan wordt die idee alleen maar versterkt. Je schrijft heel prettig, maar ook je woorden getuigen van een uiterst warm gezinnetje. Wat mogen de mensen in jullie straat blij zijn met zulke fijne buren! Blijf genieten van elkaar, van de schattige Jax en van de nieuwe kleine meid, en van jullie prachtige huis, dat jullie ongetwijfeld tot een warme “thuis” zullen maken.
Hi Lieve!
Jeetje, wat een enorm warm berichtje. Dit is zo fijn om te horen. Echt heel lief dat je dit stuurt. We hebben vooral geprobeerd om zoveel mogelijk bij onszelf te blijven en dat dit gewaardeerd wordt is des te mooier!
Dankjewel! Enneeee.. nu misschien toch maar door nar aflevering 2? :p Groetjes Larissa