Cultuurschok

Afgelopen week heb ik kennisgemaakt met hoe het er hier in Duitsland een beetje aan toe gaat in het ziekenhuis als je moet bevallen…

Laat ik het kort samenvatten anders wordt het een beetje een gek verhaal. Afgelopen week was nogal rumoerig. Er vloog, op de snelweg, een of andere jachtvogel bijna door mijn vooruit heen, waardoor ik niks meer kon zien en mijn ruit elk moment uit elkaar kon barsten. Vervolgens was ik een paar dagen later churros aan het koken en op het moment dat ik de tweede in de hete olie wilde leggen explodeerde de eerste waardoor ik hete olie over mijn onderarm, gezicht en hals kreeg 🙁  Ik viel achteruit op mijn kont, een zachte landing dus… Buiten dat, verging ik natuurlijk van de pijn. Mijn arm is nu netjes aan het helen maar ik verwacht wel een flink litteken.

Baby??!
Door alle stress heeft de baby waarschijnlijk gedacht: ‘Oké en NU is het tijd om eruit te komen!’ Vrijwel direct na de val begon ik veel harde buiken te krijgen, op een gegeven moment was het zo veel dat er geen tussenpozen meer waren en Jeff besloot een ambulance te bellen. Aangekomen in het ziekenhuis werd ik rustig bij de hoofdingang (op een brancard) geparkeerd terwijl de heren mij even gingen aanmelden… Daar lag ik dan met pijn in mijn hele bovenlichaam, van brandwonden tot voorweeën. Ik werd naar de verloskamers gebracht waar ik (niet al te zacht, maar misschien ligt dat aan mij) gecheckt werd. Nors werd er gezegd dat er niks aan de hand was en weg was ze. Ik had teveel pijn om verbaasd te zijn of om er op te reageren, ik wilde alleen maar dat Jeff zsm naast me stond. Gelukkig was hij er na een paar minuten al.

Hypnobirthing
Ondanks dat de kamer er echt tof uitzag ( daar totaal geen klachten over!) verbaasde ik me over hoe ze tegen me praatte. Alsof ik me aan het aanstellen was ofzo. Op een gegeven moment liepen de tranen over mijn wangen en probeerde ik mezelf te kalmeren, door ademhalingstechnieken te doen die ik met hypnobirthing geleerd heb, en serieus TIJDENS een (voor)wee, bleef de mevrouw staan en vroeg wat. Ik reageerde uiteraard niet want naja, iedere vrouw die weeën heeft meegemaakt weet dat er dan vrij weinig uitkomt. Maar ze stond stil keek me aan en toen ik niks zei, zei ze: ‘Hallo??´ Waarop Jeff naar haar snauwde: ‘Je ziet toch dat ze pijn heeft!!’ Waarop de goed gehumeurde mevrouw reageerde, ja komt ie!! ‘Als ze pijn heeft kan ze toch wel op mij reageren?!’

……..

Het enige dat er op dat moment bij mij uitkwam was: SERIEUS??
Hoe kan je dat zeggen? Het kan me niks schelen of je onderbezet bent. Ik vind dat je nooit, maar dan ook nooit een zwangere vrouw, in echte weeën of voorweeën, ongemakkelijk mag laten voelen.
Maar het wordt nog gezelliger, want toen ze erachter kwamen dat mijn baarmoederhals nog dicht was en er dus volgens hen niks zou gebeuren wilden ze me ook zo snel mogelijk daar weer weg hebben. Ik had nog steeds constant voorweeën en die deden echt zeer. Maar het enige wat mevrouw zei was ‘Ja jullie moeten echt weg, jullie moeten echt naar een normale kamer’.
Dus wij dachten: ‘Oké, prima. Heb je een rolstoel of brancard, hoe gaan we dat doen? Ohhh wat zaten we daar weer verkeerd. Toen Jeff om een rolstoel vroeg kregen we als antwoord: ‘Nou ze is een gezonde jonge vrouw ze kan toch lopen?’ We keken elkaar aan en we wisten gewoon niet wat we zeggen moesten. (Al was het heel duidelijk dat mijn moeder precies wist wat ze zou zeggen als ze erbij zou zijn haha!!)

Snelle bevalling?
Nadat Jeff zelf 2 verdiepingen lager een rolstoel gehaald had, bracht hij me naar een andere verdieping waar ik op een kamer even wat zou kunnen uitrusten. Daar aangekomen fluisterde ik tegen hem: ‘Schat, ik ga gewoon thuis bevallen oké?´ Waarom hij op rustige toon antwoordde dat het allemaal wel goed kwam. Nadat ik nog een laatste keer een CTG had gekregen mocht ik naar huis. Bij het afmelden heb ik nog even met de gynaecologe gepraat die wel echt heel lief was. Ik heb haar ook verteld dat beide kids met 8 en 5 uur op de wereld waren gekomen en dat het best snel kan gaan bij mij (ondanks dat elke bevalling natuurlijk anders is).

Er is nu wat tijd overheen dat het gebeurd is, en ik moet als eerste zeggen dat ik blij ben dat ze er nog even in is blijven zitten. Ik moet nu nog 3 weken en 3 dagen dus anders zou het wel vroeg zijn. Ook ben ik wat rustiger over de bevalling. Ik heb Jeff bij me, die mijn steun en toeverlaat is en die mij heel goed rustig kan houden. Ook zal mijn mama erbij zijn, zij komt maandag (waar ik heel erg naar uit kijk!) en ik weet dat als er iemand dan bijdehand doet of snauwt dat zij precies zal reageren zoals ik dat zou doen als ik niet in de weeën zit. Haha!

Voor nu nog even rustig aan doen!