Mama’s met een mening

‘Je gaat toch wel in het ziekenhuis bevallen?’ Enigszins verdwaasd kijk ik mijn gesprekspartner aan. ‘Eeeuh, liever niet. Ik hoop eigenlijk op een thuisbevalling’, antwoord ik bedeesd. Bedeesd, omdat ik me nou niet bepaald vrij voel om te antwoorden. En zonder dat ik het door heb, ben ik uitgebreid aan het uitleggen waarom het mij prettig lijkt om thuis te bevallen. De tegenargumenten vliegen me om de oren. Ok, we verschillen duidelijk van mening. Maar dat ik me ongemerkt als een gek zit te verantwoorden vind ik eigenlijk niet oké.

Oordelen of aannames, verstopt in een vraag. Opvallend hoe vaak je er tijdens je zwangerschap mee te maken krijgt. Onderwerpen als (borst)voeding of fulltime/parttime werken zijn ook hot topics. Ik word steeds beter in het beantwoorden ervan.

Op reis met een baby
Wij reizen graag. En veel. ‘Geniet er nog maar even van, dat zit er straks niet meer in’, hoor ik regelmatig. ‘Daar heeft dat kind toch niks aan?’, of ‘Dat is niet te doen met zo’n kleintje.’ Geloof me, van dit soort uitspraken kijk ik allang niet meer op. Ben ik dan echt zo naïef wanneer ik denk dat het krijgen van een kindje niet het einde van ons reislustige bestaan hoeft te betekenen? Ik ga bijna aan mezelf twijfelen. Het mag in ieder geval duidelijk zijn dat veel mensen er een uitgesproken mening over hebben en zich allesbehalve geremd voelen in het opleggen ervan.

Iets liever voor elkaar
Ik kan nog wel even doorgaan. Voeden op verzoek of op gezette tijden, je kind wel of niet bij je in bed nemen, laten huilen of meteen troosten, een speen, vaccineren, een draagzak of draagdoek, over al dit soort onderwerpen bestaan verschillende meningen en theorieën. En daar is volgens mij niks mis mee. Maar kunnen we alsjeblieft iets liever zijn voor elkaar? De ander in zijn/haar waarde laten en accepteren dat verschillende meningen prima naast elkaar kunnen bestaan? Dat ieder zijn eigen keuzes maakt? Zwanger zijn, een kindje krijgen, het brengt allemaal al genoeg onzekerheid met zich mee.

Doen waar je je goed bij voelt
Ik mag van geluk spreken. Ik beviel zoals gehoopt thuis. Op de bank in de woonkamer om precies te zijn. Soepel, snel en zonder enige complicaties. Mijn borstvoeding kwam meteen op gang en ook het kolven verliep probleemloos. Toen Keet acht weken was, vlogen we naar Griekenland. Een paar maanden later naar IJsland, toen Keet bijna een jaar was naar Spanje en we zijn net terug van een rondreis door Japan. Zowel Keet als wij genieten enorm en stiekem vind ik het heerlijk om te laten zien dat reizen met een kind prima te doen is. Zolang je je er zelf maar goed bij voelt. En dat geldt volgens mij voor alles. Voelt het voor jou beter om in het ziekenhuis te bevallen? Doen! Geniet jij liever van een huisje in Nederland met je baby? Doen! Ieder zijn eigen keus.

Het houdt niet op
Inmiddels is Keet 1,5 en verwachten wij in juli ons tweede kindje. ‘Wacht maar!’, hoor ik regelmatig. ‘Als de tweede er straks is, is het echt gebeurd met jullie vrijheid, dan kan je niets meer.’ Ook nu hoop ik dat het wel mee zal vallen. Dat zeg ik alleen niet te hard, want eerder behaalde successen bieden natuurlijk geen garantie voor de toekomst. Maar hopelijk is het ook nu een kwestie van doen waar je je goed bij voelt. En af en toe een beetje shockeren vind ik heerlijk. Zo maken veel mensen zich zorgen of we niet moeten verhuizen nu er een tweede op komst is. Kinderen horen namelijk allemaal een eigen kamer te hebben tegenwoordig. Samen op een kamer is kennelijk not done. ‘Misschien zetten we wel een bedje op de overloop’, antwoord ik steevast lachend. ‘Of bouwen we een groot Pino-nest!’ Heerlijk om de reacties te zien. Want zolang anderen zich meer zorgen maken dan wijzelf komt het wel goed volgens mij.