EEN ’KLEIN’ PROBLEEMPJE
Hoe leuk zou dat zijn?! Een broertje of zusje voor Jax. En niet alleen voor Jax. Bovenalles, wij zijn er aan toe. De vraag “Wanneer komt de volgende?” zou verboden moeten worden! We hebben juist volle bak kunnen genieten van de eerste drie jaren uit Jax’ mini-leventje. Iets wat we nooit zouden willen veranderen. Maar inmiddels willen we graag, héél graag. Eén probleem.. het huis is te klein. Een zoektocht naar een groter huis leek oneindig. Maar toen we eindelijk een handtekening onder de koopakte hadden gezet, gingen we ervoor. 1 Oktober werd onze verhuisdag, finally!
IN BAD, WAT?
Het is 2 Oktober. Dag twee in ons nieuwe huis. Terwijl Jax voor het eerst in bad gaat en al zijn boerderijdieren door de wasstraat haalt, deed ik ‘even snel’ een testje. “Het is toch nog niet raak. Eén dag overtijd, dat stelt weinig voor.” Die teleurstellingen kennen we wel. Het had best even geduurd om Jax ter wereld te brengen dus waarom zou het nu anders gaan?’ Een minuut of vijf later bedacht ik me dat ik de testuitslag nog niet bekeken had. Terwijl ik mijn eerste blik op het staafje wierp liep ik automatisch richting de prullenbak maar.. “WAT? NIET! ECHT?” Terwijl ik in de spiegel keek gaf ik mezelf een paar flinke klappen op mijn wangen. Ja, dat deed zeer. Maar het stond er toch echt!
ZOLDERSTRESS
Een half uurtje later kwam Jef thuis met de boodschappen. “Mop, kom je even boven? Ik wil je wat laten zien op zolder!” Ondertussen had ik op de nog kale zolder, de positieve test onder een bureaulampje gelegd. “What’s up?” vroeg hij. “Lief, heb je die mooie houtnerven in mijn bureaublad weleens goed bekeken?” Pffffff, domste opmerking ooit. Hij keek me wazig aan maar ging toch kijken. Oké poging twee; “Ben jij trouwens nog steeds blij met dat bureaulampje?” vroeg ik wijzend. Weer geen alarmbellen. “Serieus, zie je het écht niet?? Neem even een kijkje onder die schijnwerper daar.” “NIET, ECHT?” De tranen rolden over zijn wangen. Bij mij stond de waterval inmiddels ook aan. Enorm blij, ongeloof en… stressssss! “We moeten dus zeg maar NU de zolder verbouwen Laris!”
ZURE BROKJES
Ja goor heh? Maar dat is sinds week drie mijn start van de dag. Elke dag! En helaas niet alleen ’s morgens. Man man, dit gedeelte was ik even vergeten. Het lijkt wel erger dan bij ons eerste kleintje. Donderdag hield ik eindelijk mijn bescheiden yoghurtje met granola binnen. Oh yeah. Of naja, Oh nehhhh.. want in mijn enthousiasme dacht ik nog even ons schone bedje op te maken. HA HA HA TSJOE! En voila, kotsie kotsie everywhere! Binnen 1 minuut veranderde mijn dekbed in een zure mat. Hoe kan niezen in hemelsnaam het overgeven aanwakkeren? Ik was niet eens misselijk!
KOPZORGEN
Het is maandag. Dat is Jax’ en mamma’s dag. Rustig opstarten, boodschapjes doen en in de middag iets leuks ondernemen met z’n tweetjes. Terwijl we samen door de winkel van Meneer Li Dell lopen ontstaat er een scherpe pijn in de achterkant van mijn hoofd. Inladen en met een noodgang terug naar huis! De hoofdpijn wordt zo heftig dat ik blijf overgeven, de lichten moeten uit en vooral geen geluid. ‘Man, man, wat is dit??’ De pijn houdt dagen lang aan en zakt af en toe een paar dagen weg. Conclusie na een bezoek aan de neuroloog: hormonale migraine. Volgens de neuroloog krijgt 90% van de zwangere vrouwen die dit in een eerdere zwangerschap niet hadden, het andere geslacht. Zal hij gelijk krijgen? Spannenddd!
Zolderstress, zure brokjes of kopzorgen.. jup, ik ben gevloerd. Maar dat ik opnieuw een leventje in mij mag dragen is het mooiste wat er is. Ik besef me zo goed dat dit niet vanzelfsprekend is. Maar ik ga mijn zwangerschap niet rooskleuriger maken dan dat het is. Voor de tweede keer zwanger zijn is voor mij echt anders. Em… is het al juni? :p
