Ik eindigde de vorige keer met ‘Met nog een paar dagen te gaan voor de uitgerekende datum, zal dit dan toch echt wel mijn laatste blog zijn voor de bevalling!’. En al was dat inderdaad het geval, heeft die bevalling nog wel even op zich laten wachten! Onze dochter was ook 8 dagen te laat, dus ik ging er al wel vanuit dat dat dit keer weer zo zou zijn. Gelukkig voelde ik me ook deze zwangerschap tot en met de laatste dag nog aardig goed en fit, dus voelde elke extra dag in eerste instantie ook als bonustijd met onze dochter 1-op-1. Maar bij 41 weken was ik toch wel een beetje klaar met wachten. Zeker met de weersvoorspellingen voor die week (gevoelstemperatuur -15 enz).
Op zondag 25 februari kwam één van de verloskundigen aan huis om een te kijken of ze kon strippen. Helaas, net als bij onze dochter destijds, had ik nog geen ontsluiting en kon ze dus niet bij het vlies. Wel heeft ze de baarmoedermond wat proberen te stimuleren, wellicht dat dat wat zou doen. Nieuwe poging op dinsdag, tenzij… De zondag en maandag gingen voorbij met alleen een beetje ongesteldheidsgevoel en dus op dinsdag, hup naar de praktijk. Met positiever nieuws: ik had 2 a 3 cm ontsluiting en dus ruim voldoende om goed te kunnen strippen. Voor de zekerheid voor donderdag weer een afspraak, maar ze zag het positief in! Het zou haar verbazen als ik de afspraak bij de gynaecoloog op vrijdag zou redden en zelfs als ik donderdag weer bij haar op de bank zou liggen.
Vals alarm?
En ja hoor, een uur na de afspraak begon er toch heel wat onrust.. Tsja, wat te doen met onze dochter. We hebben afgesproken met mijn vader dat onze dochter bij hem zou logeren gedurende de bevalling en dat hij met haar naar het ziekenhuis zou komen. Maar is dit het begin, of is het vals alarm? Als het s nachts zou starten, zouden we mijn vader naar ons laten komen. Maar met gevoelstemperatuur van -15 is dat nou niet bepaald en pretje midden in de nacht! En ook voor ons zelf is het veel minder relaxed natuurlijk.
Even overlegd met mijn vader en afgesproken dat we s avonds met z’n 3-en bij hem zouden komen eten, dochterlief zelf op bed zouden leggen en dan zelf naar huis voor wie weet de bevalling. Vals alarm? Dan zou hij haar de volgende ochtend weer thuis brengen.. Zo gezegd, zo gedaan… en met dat we thuiskwamen, was de onrust in mijn buik voorbij.. Zowaar heb ik zelfs ook zonder enige plaspauze of onderbreking geslapen tot de volgende ochtend. En dus mijn vader een berichtje gestuurd dat het vals alarm was. Maar wat nu? Want ik was nog steeds 1.5 week voorbij mijn uitgerekende datum, dus het kon elk moment beginnen.
Het leek ons allemaal beter om het ‘logeer-recept’ maar gewoon te herhalen. Mijn vader vindt het heerlijk met zijn kleindochter om zich heen en erg gezellig als wij komen eten, wij vinden het het fijnst om alleen in huis te zijn als de bevalling start, zij vindt het altijd fijn en leuk bij opa, iedereen blij. Donderdagochtend: ‘Pap, breng je haar weer thuis? Geen baby vannacht! : )’ Donderdagmiddag poging 3 bij de verloskundige. Net als dinsdag ook nu Susanne als verloskundige en zij zou ook om 17.00u de nachtdienst in gaan. Bij het weggaan hebben we dus duidelijk afgesproken dat we elkaar later die avond of nacht weer zouden zien.
Ook dit keer al snel na het strippen reactie in mijn buik. Maar dit voelde anders, dit herkende ik.. van ongesteldheid? Nee, dit herkende ik van 2,5 jaar geleden! Om 17.00 uur weer richting mijn vader, gekookt, gegeten, dochter in bed en op naar huis. Met een heel sterk gevoel dat het nu echt ging gebeuren.. Thuis lekker op de bank en… niks. Geen voorweeen meer, geen ondebuikgevoel, niks. Dan maar even lang en warm douchen. Niks. Hmm.. Dan toch maar slapen en dan morgen maar maar op controle bij de gynaecoloog. 2.30 uur: wakker. met wee! 2.40 uur wee, 2.49 uur wee, 2.59 uur wee, enz.
Weeën zijn begonnen!
Omdat ik de laatste weken heel erg snurkte (lang leve de zwangerschap!), sliep mijn man al een tijdje regelmatig op zolder. Ik heb hem ook mooi door laten slapen. Net als bij mijn eerste bevalling, vond ik het ook nu fijn om de eerste tijd gewoon lekker alleen te zijn. Ook nu weer beneden op de bank gezeten, televisie aan (voor wat het waard was), telefoon naast me met een weeën-timer en gaan! Bij de vorige bevalling had ik na het eerste telefoontje en controle van de verloskundige gelijk al ruim 7 cm ontsluiting. Ze hebben ons dit keer dus wel op het hart gedrukt om wat eerder te bellen, omdat een tweede bevalling toch vaak wat sneller gaat en ik graag in het geboortecentrum bij het ziekenhuis wilde bevallen.
Om 5.00 uur heb ik daarom om man wakker gemaakt, hebben we het samen even aangekeken, is hij even gaan douchen en toen hebben we de verloskundige (Susanne) gebeld. Omdat ik al gestart was met 2 a 3 cm en ik nu al een tijdje regelmatige weeën elke 4 a 5 minuten had, hebben we afgesproken om elkaar 20 minuten later in het ziekenhuis te treffen. Toen ik de vorige keer aankwam in het ziekenhuis, was ik al heel erg in mezelf gekeerd om de laatste zwaardere weeën op te vangen. Dit keer was ik nog een stuk meer ‘bij’ en was het tussen de weeën door eigenlijk ook wel gewoon nog gezellig. Ik was ook nog niet bezig met die laatste 2 cm, dus deze weeën waren ook nog beter te doen.
Het echte werk kon beginnen
Susanne kwam regelmatig even kijken en zat ook een deel van de tijd in de kamer ernaast wat administratie te doen. Toen de weeën wat terugliepen, ben ik een tijd onder een hete douche gaan staan en daar reageerde mijn lijf flink op. De weeën waren met recht terug en ik herkende ook gelijk weer dat gevoel van die laatste 2 cm. Ze werden moeilijk om op te vangen en kwamen weer sneller achter elkaar. Tijdens het douchen kwam ook de kraamverzorgster (Elke) binnen. Nu iedereen er was die we nodig hadden, kon het echte werk beginnen. Susanne heeft de vliezen gebroken en vanaf dat moment ging het snel. Althans: stukken sneller dan de eerste keer! Bij mijn eerste bevalling heb ik geen echte persweeën gehad.
Ik heb daarom ook nog een uur weeën weg kunnen zuchten terwijl al wel 10 cm ontsluiting had en het persen heeft 1,45u geduurd. Dit keer ging dat wel even anders… Al iets voor de 10 cm begon de persdrang. En hoe? Ik werd er zo door overvallen, dat het ook echt een paar weeën duurde, voor ik goed kon meepersen met de wee.
Wat een oerkracht komt er dan los zeg.. Met Susanne als topcoach, de goede hulp van Elke (zelfs mijn eigen been omhoog houden lukte me eigenlijk niet tijdens het persen, haha) en de steun van mijn man, was onze zoon na 25 minuten geboren! Hij zag een beetje blauw omdat er een wee tussen het hoofdje en de rest van het lijf zat, maar verder was alles helemaal goed! Iets lichter dan zijn zus, maar nog steeds flink: 3990 gr. Een prachtige, gezonde zoon.Toch nog een blog! Jazeker! Volgende keer schrijf ik over de rest van de dag en de kraamweek en… ja ja, de (verlate) kraamtranen…