Klokslag 17.00 uur parkeer ik mijn auto in een drassige strook langs de weg. Mijn, tot voor kort, witte schoenen kregen nu een iets ander aanzicht. Ik bel aan en Jeffrey doet open… “Goedemiddag!”
Jeffrey is druk in de weer met pannen vol kokend water. Het fornuis staat vol met pannen alsof er soep voor 3 huishoudens gemaakt moet worden. Niets is minder waar, want deze ketels heet water gaan allemaal het bevalbad in dat boven klaar staat. Het enige punt was dat er enkel nog lauw water uit de kraan kwam, dit vergde dus even wat improvisatie. Ik vroeg Jeffrey of hij het spannend vond en zijn antwoord was, dat hij het vooral heel vervelend vond om te zien dat Jeanine zo’n pijn had. Heel begrijpelijk dat dat moeilijk is. Als partner sta je er naast en kun je, behalve jouw support geven, heel weinig doen.
Voorbereiding bevalling
Ik besloot even naar boven te gaan om te kijken, daar trof ik de verloskundige en Jeanine in de badkamer aan. Jeanine zat midden in een wee dus keek ik zwijgzaam mee.
De verloskundige praatte me bij op de andere kamer. Het ging allemaal heel voorspoedig, vertelde ze mij. De vliezen waren spontaan gebroken die dag, het vruchtwater was helder en de ontsluiting vorderde mooi. De verwachting was dat ze rond de 10 cm uitsluiting zou zitten op dat moment, haar lichaam perste namelijk zelf al wat mee tijdens een wee.
De kruiken maakte ik klaar en de eerste kleertjes werden voorverwarmd samen met een aantal doeken voor de eerste minuten na de geboorte. Ik zag de kans om me even voor te stellen op de badkamer tussen twee weeën door. Het voorstel van de verloskundige om uit bad te komen en naar het bed te gaan, om de status goed te kunnen beoordelen, viel een beetje dubbel bij Jeanine. Wisselen van houding gaf meer pijn en het liefste bleef ze liggen, daarentegen was het ook fijn om te weten waar ze stond tijdens de bevalling. Ze vond de kracht om met hulp van de verloskundige uit het bad te komen en zo liepen we naar het bed.
Al 10 cm ontsluiting!
Het vermoeden werd bevestigd, 10 cm ontsluiting! Wauw, super goed! Er was alleen nog één maar…. Het hoofdje stond nog wat hoog in de bekken. De verloskundige stelde voor om even wat weeën op bed weg te duwen, dit was niet het scenario dat Jeanine óók in haar hoofd had zitten, maar het leek wel de beste optie voor nu. De houding hoe zij lag op bed voelde ook wel prima. Jeffrey kwam naast Jeanine zitten en sprak haar wat moed in. In het half uur dat volgde gaf Jeanine even goed gas om de kleine man wat dichter naar de uitgang te sturen. Wat had ze het warm en wat was dit pittig. “Ik wil dat jullie hem er uit halen…ik wil niet meer!” hoorde we haar meerdere keren zeggen. Jeanine vond de kracht om stapje voor stapje dichterbij het einde te komen. De verloskundige voelde nog eens, zij constateerde dat ze mooi was opgeschoten en we in het bad konden gaan zitten.
Eenmaal in bad was er opluchting. De weeën waren hier beter te doen. De zwaartekracht verlichtte de druk en de warmte verzachtte de pijn. Op handen en knieën zat Jeanine in bad en Jeffrey week niet van haar zijde. Een hand door haar haren en een kus op haar hand. Bevallen is teamwork en partners zijn onmisbaar als steun.
Met een spiegeltje keek de verloskundige ondertussen naar de vordering beneden. Het was inmiddels 18.00 uur, ze had liever iets meer vooruitgang gezien. De suggestie om even te draaien op de rug, en net als op bed met de knieën opgetrokken te gaan persen, bleek een goede zet. Het leek alsof het hoofdje iets dieper kwam. Jeanine was er ondertussen klaar mee. “Hoe lang nog? Hoeveel weeën nog? Ik wil niet meer drukken!” Begrijpelijke zinnen voor iemand die al uren keihard aan het werk is voor de grootste beloning ooit.
Ben jij benieuwd naar het verloop van de bevalling? Lees hier deel 2.
Bedankt kraamzus Marly voor deze mooie blog! Je kunt Marly volgen via Instagram @mamarly