Oproep
‘Hinke, we hebben een gezin voor je. 3 Uurs zorg (dit houdt in dat ik 3uren per dag bij het gezin ben, voornamelijk om de controles uit te voeren bij moeder en baby). Alleen is er wel een communicatie uitdaging 🙂 Het gezin komt uit Roemenië en spreekt alleen Roemeens. Ze wonen bij een oom en tante in huis, zij spreken Duits. Tante verstaat wel een beetje Nederlands. Ook heeft het gezin een begeleidster/tolk. Zie je het zitten om hier naartoe te gaan?’
Uuuh.. zie ik dit zitten??! Ik hoor de twijfel in mijn stem. Maar mijn enthousiasme om weer aan het werk te kunnen + een nieuwe uitdaging trekken me over de streep. Ik krijg alle gegevens van mij collega. Ik kan nog een half uurtje wachten voordat ik in de auto spring. In dat half uurtje neemt de spanning wel toe. ‘Zouden we elkaar kunnen verstaan? Hoe zou de klik zijn…?.’ Maar aan de andere kant denk ik van: ‘Hey, dit gaat mij lukken, linksom of rechtsom.. we komen er samen wel uit! Er zijn meerdere wegen die naar Rome leiden!
Aankomst
Bij binnenkomst is het huis vol, allemaal familie. Het voelt warm aan, dit stelt me ook wel gerust. Ik stel me aan iedereen voor. De begeleidster is er ook. Via haar kan ik alvast de belangrijke gegevens rondom de bevalling verzamelen. En de eerste communicatie kan beginnen. Ook de overdracht van het ziekenhuis geeft mij een beeld van hoe het is gegaan. Daarna gaat de begeleidster weer naar huis.
Ik besluit een stukje voorlichting te geven over temperaturen, kruikje, controles van moeder en baby en het op gang komen van de borstvoeding. Ik spreek langzaam en duidelijk Nederlands zodat tante mij kan verstaan. Zij vraagt en reageert in het Duits met een paar woordjes Nederlands.. Woow, hey, ik kan het ook nog eens verstaan! Wonder boven wonder gaat dit beter dan verwacht. Mijn Duitse lessen zijn al 8-9 jaar geleden, en daarna nooit weer in aanraking gekomen met de Duitse taal). Nu dit zo goed gaat is de communicatie niet een heel groot ‘probleem’ meer. Tante vertaalt naar het Roemeens, zodat de voorlichting ook aankomt bij de kraamvrouw.
Moe
Terug in de auto merk ik dat ik wel dat deze uurtjes intensief zijn. Het neemt toch wel meer energie dan ‘normaal’. Is helemaal niet erg, in de auto kan ik even bijkomen en de ochtend nog eens overdenken. Zelf ben ik best tevreden over hoe ik het heb aangepakt en natuurlijk hoe de communicatie is verlopen, dit vond ik wel het spannendst. Het is een warm gezin waarin ik terecht ben gekomen, en dat is fijn!
Op naar morgen!
De volgende dagen
De dagen erna verlopen prima. Tante en ik begrijpen elkaar steeds beter. En de voorlichting komt ook goed aan bij de kraamvrouw. Tante vertaalt alles wat ik zeg/vraag. Als ik tegen de kraamvrouw zeg: controles. Begrijpt ze al wat ik bedoel en gaat ze even naar de wc om haar blaas te legen. Dan kan ik de baarmoeder beter voelen. Ook de andere controles – wond bekijken, temperaturen en hartslag meten- verlopen prima!
Tante aan het werk
Op dag 5 gaat tante na een half uurtje aan het werk. In dat halfuurtje geef ik alle voorlichting die ik normaal zou verspreiden over de ochtend. Daarna hebben de kraamvrouw en ik het rijk alleen. Zoals gezegd; de controles gaan prima. Maar daarna?! Via google translate probeer ik haar iets te laten lezen, maar dat begrijpt ze niet. Er is wel een man (eerlijk gezegd geen idee wie het is, want het is een komen en gaan van familie) die het een beetje kan lezen, maar helaas de boodschap komt nog niet over. Dan maar met handen en voeten proberen! Gelukkig gaat alles goed met kraamvrouw en de baby, dus dat scheelt!
Afscheid nemen
Op de laatste zorgdag is tante onverwachts ook aan het werk. Ik ben dus weer alleen met de kraamvrouw. Het gaat precies hetzelfde als op dag 5; controles gaan prima, maar een gezellig praatje zit er niet in. Gelukkig wist de kraamvrouw dat dit de laatste zorgdag is. Ik heb haar een hand gegeven, veel geluk gewenst en doei gezegd. Deze boodschap was duidelijk J ze zei ‘doei’ terug en ik kreeg een vriendelijke lach!
Lief gezin, bedankt voor de gastvrijheid!
