Ze zeggen wel: ‘Eén kind is geen kind’. Zoals vele moeders kunnen beamen gaat het leven met (meerdere) kinderen er vanzelf heel anders uit zien. Voor wie het begin van mijn relatie met Gijsbert gevolgd heeft zal het beeld van mijn inmiddels beroemde (of beruchte) kast met bijbehorende lege mandjes nog vers in het geheugen gegrift staan. Dat die mandjes echt niet leeg waren, werd er kunstig uit geknipt en geplakt, maar ik geef toe, behoorlijk opgeruimd waren ze zeker.
Lege mandjes en kabouters
Nu we inmiddels twee kinderen verder zijn, het zesde gezinslid op komst, en Romke deze maand de respectabele leeftijd van negen jaar bereikt, kunnen jullie je vast voorstellen dat er nog maar weinig (lees: geen) lege mandjes te vinden zijn in huize Bakhuisen-Wiersma. De mandjes puilen eerder uit dan dat het er nog overzichtelijk uit ziet. Dit geldt trouwens niet alleen voor mandjes, manden en dozen, ook alle lades, kasten, keukenkasten en eigenlijk alle zaken waar men spullen in kwijt kan worden door, zo het lijkt, onzichtbare kabouters gevuld. Wat er zich nou precies waar bevindt is voor mij niet zelden een raadsel.
Opruimritueel
Inmiddels vindt er zich hier een regelmatig terugkerend ritueel plaats waarin ik door het opnieuw scheppen van een beetje orde en communiceren van onze huisregels (spullen terugzetten waar je ze gepakt hebt) probeer de boel een beetje overzichtelijk te houden. Ik vind dat nou eenmaal fijn en kan me helemaal vinden in de uitspraak ‘rommel in je huis, rommel in je hoofd’. Meestal begint dit ritueel in de keuken, en wanneer ik uiteindelijk aan de slaapkamers toe kom zijn de eerste barsten in het begin van het project alweer zichtbaar.
Waterballet in het kleinste kamertje
Belemmerend aspect is ook zeker de gekke combinatie van genen van Gijsbert en mij, een andere verklaring heb ik er niet voor. Wij zorgen bijvoorbeeld voor kinderen die graag op de tafel klimmen. Zodra ze 1 jaar zijn, kunnen ze daarbij zelf met stoelen schuiven om overal op en bij kunnen wat ze maar interesseert. Erg onhandig, zeker wanneer je in een groot huis als het onze woont en niet altijd overal zicht op hebt. Meisjes van drie en een half, die inmiddels zelf deuren openen, doen deze niet altijd dicht. En over die gekke genencombinatie gesproken: Zowel Marije als Siem vond en vindt het als dreumes heel leuk wanneer die van het toilet open is blijven staan. Want ze houden van spetteren met water. Nu is een kraan open draaien voor een 1-jarige nog een moeilijke handeling, maar okay, er valt natuurlijk meer water te vinden in dat kleinste kamertje. Dan rest mij alleen nog te hopen dat de vorige bezoeker, die de deur vergat dicht te doen, in ieder geval niet vergeten is er voor te zorgen dat dit water geen andere substanties meer bevat.
Prestatiemoeder
Jullie kunnen je vast wel voorstellen dat ik vele concessies naar mijzelf heb moeten doen in de dynamiek van zo’n groot gezin. Hoewel ik mij echt een prestatie-moeder voelde toen ik als alleenstaande moeder van Romke, naast mijn parttime baan van 3 dagen, nog een voltijd HBO studie wist te combineren, realiseer ik mij nu wat het spreekwoord betekent ‘Eén kind is geen kind’. Wanneer je, zoals ik destijds, vijf dagen per week rond etenstijd pas thuis komt, kind vers van de oppas, die na het eten eigenlijk al op bed moet, heb je best wel een overzichtelijk leven realiseer ik mij nu. Ik vraag mij ondertussen niet meer af wat die moeders een hele dag doen die bewust thuis blijven om hun (grote) gezin draaiende te houden. Want de echte prestatiemoeders, dat zijn zij. Zelfs mét uitpuilende mandjes.
