Wanneer er een kindje geboren wordt, gaat vaak alle aandacht naar dat lieve, kleine kindje toe. Logisch dat het kindje in het middelpunt van de belangstelling staat. Wat we wel eens vergeten, of waar we op zijn minst wat minder bij stil staan, is dat er tegelijkertijd ook een moeder geboren wordt. En in ons gezin ook een vader. Een grote transformatie van vrouw en man naar mama en papa en naar het hebben van een (groter) gezin. Al mijn natuurlijke instincten kwamen als vanzelf naar boven. Gelukkig durfde ik te vertrouwen op mijn gevoel en op de natuurlijke instincten van mijn dochtertje, waardoor ik er op gevoel voor koos om haar veel nabijheid te bieden en sensitief te reageren op haar behoeftes. Wie mijn voorstelblog gelezen heeft (vooral nog even lezen als je die gemist hebt), weet dat het geen makkelijke tijd was, omdat Anna zoveel gehuild heeft en onrustig was in de eerste maanden. Door haar ontdekte ik het dragen, maar nog zoveel meer. Wij vonden onze weg in het natuurlijk ouderschap. Ik heb veel gedragen (nu nog sporadisch), heb lang borstvoeding gegeven en we slapen samen met onze dochter in een groot familiebed. We zijn kindvolgend, wat overigens écht niet inhoudt dat we geen grenzen stellen, maar wel dat we goed kijken naar welke behoeftes ze heeft en wat ze écht van ons nodig heeft. Naar ons beste kunnen, zijn wij er voor haar en vinden wij een veilige, liefdevolle basis enorm belangrijk, zodat zij later vol (zelf)vertrouwen de wereld in kan gaan.
Ik vind het niet altijd makkelijk, het ouderschap. Weet je wat ik eigenlijk het meest lastige vind? Al die ballen in de lucht houden, al die verschillende rollen en taken vervullen in een maatschappij waarin we met name veel op onze eigen eilandjes leven en we soms ook helemaal voorbij gaan aan waar het nou eigenlijk om draait in het leven. Want we zijn altijd druk, worden vaak geleefd en rennen onszelf zo vaak voorbij. Is it me, of hebben jullie dat ook? En als je dat niet doet, wat is dan je geheim? Waarom doen we dit eigenlijk zo? Dat moet toch anders kunnen? Meer tijd voor ontspanning, quality time met het gezin en zelfzorg. Mijn man en ik hebben hier veel over gesproken in de afgelopen jaren en hebben onszelf serieus de vraag gesteld wat we nou eigenlijk willen en nodig hebben. Wat is ons ideale plaatje voor nu en de toekomst voor ons gezin en voor ons tweeën als Anna later groot is? Wij hebben wel een helder idee, maar hoe bereiken we dat? Praten over dit alles is stap één, maar dan moet er ook nog actie volgen om concrete stappen te zetten. Een sprong in het diepe nemen! Maar wauw, dat is niet makkelijk zeg! Want dan kom je ineens uit bij het maken van grote keuzes. Maar we hebben samen besloten: we gaan springen!
En dus staat ons geliefde huis nu te koop! En niet alleen ons huis, maar dus ook het pand waar ik mijn bedrijf heb opgebouwd, waar ik mijn draagwinkel drie jaar geleden opende. Help! Ik vind het ontzettend spannend. Ik houd er enorm van om dingen van te voren te plannen. Dat springen in het diepe is buiten mijn comfortzone. Maar we voelen dat deze stap nodig is om dichterbij het plaatje te komen dat we voor ogen hebben. We hebben nog geen idee waar we gaan wonen, ik heb nog geen zicht op een nieuwe werkplek. Want eerst moet stap één gezet en dan volgt de rest. Eerst volledig loslaten dus en dan weer bouwen. Nou ok, volledig loslaten doe ik lekker niet. Want ik kan mijn werk op zoveel manieren blijven doen. Eerst nog gewoon vertrouwd op de Oostersingel, gecombineerd met consulten bij jullie aan huis en daarna vanaf een andere locatie in de stad Leeuwarden! Dus wat dat betreft ga ik nergens heen.
Uiteindelijk zien we ons wonen in een tiny house, in de natuur, met zo weinig mogelijk spullen. Met een moestuin en de mogelijkheid om op reis te kunnen met onze camper. We zijn op zoek naar tijd, ruimte, natuur en nog meer aandacht voor de basis. Voor nu zetten we al vast een stap in die richting. Van midden in de stad wonen en werken, naar een groene omgeving met minder ruimte in huis, naar meer ruimte om het huis. ‘Ontspullen’ is echt heerlijk. Ik kan het je alvast aanraden.
Anna vindt het soms lastig om afscheid te gaan nemen van het huis waar ze geboren is, maar ze vindt het avontuur ook leuk. Als ik het over het dragen van onze kindjes heb, vertel ik altijd aan ouders dat je baby daar thuis is waar jij bent. In de doek of drager, op jouw lijf, in jouw nabijheid zijn ze op hun plek. En zo vertel ik nu ook aan Anna dat waar we ook heen gaan, we altijd thuis zijn als we maar samen zijn. Dat familiebed gaat ook gewoon mee! We zijn op reis. Reizen jullie met ons mee?
