Heb je er wel eens bij stilgestaan dat niet alleen jouw baby, maar ook jijzelf een geboorteverhaal hebt? Want ook jij bent ooit verwekt, hebt 9 maanden in de buik van je moeder gezeten en bent vaginaal of via een keizersnede geboren. En het gaat nog verder terug. Want ook de invloed van jouw oma is aanwezig. En die van háár moeder. De invloed gaat maar liefst 7 generaties terug. Je kunt het een beetje vergelijken met een matroesjka poppetje waarbij er meerdere kleine poppetjes in een groter poppetje zitten. Fascinerend toch?
Dé Nederlandse expert op dit gebied is Anna Verwaal. Ze woont en werkt over de hele wereld, dus toen ik in 2020 de kans kreeg om in Nederland naar een 2-daagse workshop van haar te gaan wist ik niet hoe snel ik een plekje moest bemachtigen. Meer dan 25 jaar aan kennis en ervaring die zij en haar collega’s hebben verkregen door studie en werkervaring over de invloed van conceptie, zwangerschap en de geboorte op de rest van je leven heeft ze gebundeld in een inspirerend programma. Dat op zichzelf is natuurlijk al smullen voor mij als zwangerschapsbegeleider, maar het meest bijzondere aan deze twee dagen is dat je naar dit onderwerp kijkt vanuit je eigen geboorteverhaal.
De voorbereidende vragenlijst
Ter voorbereiding op de workshop krijg ik een uitgebreide vragenlijst toegestuurd met vragen als “hoe verliep de periode vòòr je conceptie, de zwangerschap & bevalling en je babyperiode” en “hoe verliep de zwangerschap, de bevalling en de babyperiode van je ouders”. Ik vind het bijzonder om mijn ouders te horen praten over hoe zij de zwangerschap, bevalling en eerste tijd daarna hebben ervaren. Daar spreek je normaal gesproken nooit over met elkaar. Hoewel ik natuurlijk geen bewuste herinneringen heb aan dit soort vroege gebeurtenissen in mijn leven, merk ik dat door erover te praten er toch een bepaalt soort herkenning is.
De waardevolle workshop
In de workshop, een paar dagen later, legt Anna uit hoe dat precies zit. Je slaat deze informatie niet op in je hersenen, maar in de cellen van je lichaam. Dit zogenaamde celgeheugen bevat fijne, minder fijne en (soms helaas) traumaherinneringen. En via je cellen geef je de informatie en herinneringen – onbewust – door aan de volgende generatie, waardoor je ziet dat bepaalde patronen en dynamieken in familielijnen zich steeds herhalen.
Er vallen tijdens de workshop een hoop puzzelstukjes op hun plek. Zo had mijn moeder me verteld dat mijn babyperiode zich kenmerkte door veel en lang huilen. Soms wel 18 uur per dag. Door de workshop begrijp ik dat dat mogelijk komt omdat ik geboren ben met een vacuümpomp, waarbij er in sommige gevallen iets verschuift in het nekje en baby’s veel pijn hebben. Door onderzoek weten we ondertussen dat baby’s die geboren worden met een vacuümpomp het beste en snelste van een dergelijke heftige ervaring herstellen als ze worden vastgehouden door hun ouders, die ze veiligheid en geborgenheid bieden. Ook is het voor deze baby’s belangrijk dat ze veel kunnen zuigen, zodat al zuigend de schedelplaatjes weer goed op hun plek kunnen komen, aldus Anna. Ikzelf werd direct na de geboorte overgebracht naar de kinderafdeling om daar een week bij te komen en te herstellen. Ik zag mijn moeder alleen als het tijd was voor een flesje. Niet bepaalt een optimale start begrijp ik nu, maar in 1985 was dat heel gangbaar vertelt Anna. Men vond dat je baby’s vooral niet moest verwennen en daarom niet te veel bij je moest hebben. Om te herstellen van een bevalling had een baby rust nodig.
De transformerende tijd daarna
Na de trainingsdagen duik ik nog veel dieper in mijn geboorteverhaal en geboortepatronen. Ik pel steeds meer lagen weg, laat steeds weer iets los. Boosheid en verdriet die af en toe door gebeurtenissen in mijn leven getriggerd werden en die ik nooit kon plaatsen, kan ik nu herleiden naar de geboorte waardoor ze eigenlijk heel logisch blijken te zijn.
Door de workshop realiseer ik me nog beter hóe bepalend de periode van de conceptie, zwangerschap & bevalling en de babyperiode is op de rest van je leven. De langdurige scheiding tussen mij en mijn moeder na de geboorte zorgde ervoor dat ik als baby de eerste maanden geen goede band heb kunnen ontwikkelen met mijn moeder. Daardoor heb ik vaak onbewust het gevoel gehad dat ik niet goed genoeg ben waardoor ik please-gedrag vertoonde. Omdat het jonge kind in mij nog altijd zocht naar dat stukje bevestiging en wilde horen dat ze er mocht zijn en liefde verdiende.
Maar het belangrijkste inzicht dat ik gekregen heb door de workshop is dat mijn geboorteverhaal ‘slechts’ een verhaal is dat ik mezelf heb verteld. En dat ik dat verhaal kan herschrijven. Naar eentje waarin ik wél goed genoeg ben en in mijn eigen kracht sta en van daaruit waarde toevoeg aan mijn eigen leven en dat van anderen. Ik stel mezelf de vraag: wat is er vanaf nu mogelijk?
Toen ik deze blog geschreven had en terug las, moest ik wel even slikken. Het is toch wel erg persoonlijk. Maar iets in me denkt toch dat het mag. Ik heb er zelf veel van geleerd en hopelijk kun jij er ook weer van leren. Als het je lukt om oude verhalen en patronen los te laten, dan doe je dit niet alleen voor jezelf, maar ook voor de 7 generaties voor jou. En voor het kindje in je buik (en eventueel oudere broertjes en zusjes). Want je kind(eren) zul je nu niet meer door de bril van jouw patroon bekijken, maar vanuit zijn of haar eigen ik. Projecties die je onbewust deed, waarbij je eigen pijn werd geraakt, hoeven er nu niet meer te zijn zo weet ik nu. Dat geeft rust voor jou, je kind(eren) en je gezin. Het is nooit te laat om te helen. En natuurlijk is niemand ooit 100% vrij zijn van oude pijn of stress, maar alles wat geheeld is, geef je niet meer door.