‘Suus, ons huis is verkocht! Hoe dan? Binnen een week! En onze nieuwe woning wordt pas over een half jaar opgeleverd.’ Mijn lieve vriendin, Kim, belde me enthousiast op. Ook enigszins bezorgd, want ze moesten nu op zoek naar een plek om te gaan wonen tot het moment dat hun nieuwe huis klaar zou zijn. Kim was net een paar maanden zwanger, dus ze zou gaan bevallen voordat ze in haar nieuwe huis kon trekken. Ik bedacht me geen moment en stelde voor dat ze tijdelijk bij ons konden komen wonen. Door de indeling van ons huis, met kamers op verschillende verdiepingen (waar nu
de draagwinkel zit), konden onze gezinnen prima een tijd samen leven. Kim bedacht zich ook geen moment en zo woonden we kort daarna samen met twee gezinnen onder één dak.
Heel vroeger was het heel normaal om samen te leven in een stam. Families woonden bij elkaar, er werd voor elkaar gezorgd en je stond er niet alleen voor. Ook wanneer er een baby geboren werd, waren moeders, tantes, oma’s en andere wijze vrouwen nabij om gezamenlijk te zorgen voor de baby én de moeder. Mensen zijn er eigenlijk niet voor gemaakt om dit allemaal alleen te doen. Maar onze maatschappij is nu wel erg individualistisch ingericht. We wonen allemaal in onze eigen huizen, hebben vaak een druk werkend leven en hebben een hoop ballen in de lucht te houden. Ik vond dat zwaar. Bij tijden zelfs loeizwaar. Ik liep uren, dagen, weken, maanden overdag alleen met een vaak huilende baby in mijn armen en later in de draagdoek. Natuurlijk was er af en toe iemand die langs kwam, maar de dagelijkse zorg deed ik toch grotendeels alleen, tot mijn man thuis kwam van zijn werk. Dan konden we delen. De gebroken nachten (die overigens heel normaal zijn) waren zwaar en het gevoel constant ‘aan’ te moeten staan en verantwoordelijk te zijn voor zo’n klein afhankelijk kindje ook. Daar praten we te weinig over. Toch? We zien altijd de mooie plaatjes van schattige baby’s, blije moeders die alles onder controle lijken te hebben, perfect tot in de puntjes. Maar zo is het ook zo vaak niet. En dan heb je elkaar nodig. Die moeder, tante, zus, vriendin. Mensen die er gewoon zijn, zonder oordeel. Ook om voor jou als nieuwe moeder te zorgen. Maar ook hulp vragen doen we niet zo makkelijk he? Doe jij dat? Ook dat is iets wat bij onze maatschappij is gaan horen. We redden ons zelf wel. Ook als dat eigenlijk niet zo is en ook helemaal niet gek is in bepaalde situaties.
Mijn telefoon ging. ‘Suus, Flyn wil aan de borst drinken, maar het lukt niet. Het doet pijn en hij huilt zo. Hij heeft honger, maar ik weet niet meer wat ik moet doen. Wil je me helpen?’. Het was midden in de nacht. Kim haar zoontje was die dag geboren en had wel een beetje gedronken, maar ook een hele tijd geslapen. Ik trok mijn badjas aan en liep naar beneden. Kim huilde. Ze voelde onmacht, wilde haar kindje voeden en had het gevoel dat ze het niet kon. Ik gaf haar een knuffel, vertelde haar dat het goed kwam en vroeg haar om Flyn aan te leggen, zodat ik mee kon kijken. Ze 
kalmeerde. Ze vertrouwde me als vriendin en wist dat ik Anna al twee jaar voedde met de borst. Flyn hapte aan en ik keek mee. Ik gaf een paar tips en al snel dronk Flyn aan de borst. Ik bleef tot Flyn een goede voeding had gehad en weer voldaan in slaap viel. Deze nacht kwamen ze wel door. En anders kon ze me altijd weer bellen, want ik was dichtbij. De volgende dag bood de hulp van een lactatiekundige nog uitkomst om de borstvoeding goed te laten slagen op lange termijn.
De weken daarna brachten we veel tijd samen door. Kim was geweldig in het cocoonen met Flyn. Ze gaf zich helemaal over aan het moederschap en bracht vele uren met Flyn door op haar borst. Voeden op verzoek, samen slapen, veel nabijheid en rust in hun veilige nestje. Prachtig om te zien hoe ze haar instincten volgde en op deze manier ook zo mooi in verbinding stond met haar zoontje. Na de geboorte van Anna ben ik hier zoekend in geweest en heb ik mijn draai gevonden in het Natuurlijk Ouderschap. Kim maakte dit van dichtbij mee en vond het inspirerend en passend bij haar.
Zo ging dat vroeger ook. Generatie op generatie leerden we van elkaar. We vertrouwden op de natuur.
Op een gegeven moment wilde Kim even naar buiten. Even uit haar cocon, maar eigenlijk ook niet. Ze wilde de nabijheid met Flyn niet doorbreken. Daar bood het dragen van Flyn uitkomst. Ik leerde Kim dragen met een geweven draagdoek. De uitdrukking op haar gezicht toen Flyn voor het eerst tegen haar aan in de doek zat, vergeet ik nooit meer. Een open, opgeluchte blik om even de vrijheid buiten te gaan ervaren, maar ook gerustgesteld dat ze Flyn op haar borst kon houden. Tegen haar aan, op de meest veilige plek. Ik stond destijds aan het begin van mijn bedrijf en heb sindsdien bij vele ouders deze blik gezien. Puur. Vol liefde.
