‘Ze zetten je altijd voor schut’, zegt mijn moeder terwijl we het consultatiebureau uitlopen. Ze was mee naar het consultatiebureau want Keet en Willem moesten allebei op consult. Erg fijn een extra paar handen als twee kinderen tegelijk uitgekleed, gewogen en gemeten moeten worden.
Peentjes zweten
Een uur eerder komen we met zijn viertjes het altijd net iets te warme consultatiebureau binnen. Oma kleedt Keet uit en ik doe Willem. Logisch die temperatuur als kinderen tot op hun luier uitgekleed moeten worden, maar de eerste keer zweette ik peentjes. Inmiddels hou ik rekening met wat ik aantrek en probeer ik ruim op tijd te komen zodat ik in alle rust mijn kind uit kan kleden. Met de nadruk op probeer want het is me weer niet gelukt. We maken ons klaar voor het consult. Keet praat honderduit en Willem lacht de hele boel bij elkaar dus dit gaat goedkomen bedenk ik mij hoopvol.
We stappen de spreekkamer binnen en vanaf dat moment houdt Keet haar lippen stijf op elkaar. ‘Laten we beginnen met Willem’, zegt de arts vriendelijk. Keet kruipt dicht tegen mijn moeder aan en verroert zich niet. De arts vraagt hoe het gaat en neemt bij Willem de gebruikelijke controles af. Ondertussen probeert ze spelenderwijs Keet te betrekken bij het geheel, helaas zonder resultaat. Keet kijkt, knikt zo nu en dan, en daar is alles mee gezegd.
Blokjes bouwen
Dan is Keet aan de beurt. De arts legt vier blokjes voor Keet neer en vraagt of ze die kan stapelen. Keet werpt een blik op de blokken en kijkt de arts aan of ze niet goed bij haar hoofd is. ‘Kom op Keet’, hoor ik mezelf zeggen. ‘Laat eens zien hoe jij dat doet.’ Vervolgens neemt de arts een paar controles af, kijkt ze met een lampje in Keets ogen en probeert ze ondertussen wat woordjes te ontfutselen. Keet laat het lijdzaam over zich heenkomen. En wat oma en mama ook proberen, het helpt niet. Lekker dan. Thuis bouwt ze met de grootste precisie torens zo hoog als zichzelf en kletst ze de oren van je kop. Maar nu niet. Niet in de kamer van de arts op het consultatiebureau. Niet op commando. ‘Thuis wel hoor’, vertrouw ik de arts ietwat ongemakkelijk toe. ‘Maar dat zeggen ze vast allemaal’, schiet er door mijn hoofd.
Als we klaar zijn lopen we de kamer uit. ‘We gaan aankleden en naar huis’, zeg ik hardop. ‘Oma ook huis?’, hoor ik Keet hoopvol vragen. Ik weet niet hoe snel ik over mijn schouder naar de arts moet kijken. Ik zie en hoor de arts lachen. ‘Die staat genoteerd hoor!’, zegt ze gekscherend.
Anekdotes
Wanneer ik aan anderen vertel hoe het was op het consultatiebureau komen de leukste anekdotes voorbij. Over de moeder van een vriend van ons, die de koektrommel meenam omdat ze op het consultatiebureau dachten dat haar zoon iets aan zijn oren mankeerde. Totdat hij de koektrommel hoorde. Of het zoontje van mijn vriendin, die het tot twee keer toe verdomde de plaatjes op te noemen tijdens de ogentest en buiten bij de auto ongegeneerd zei: ‘Ik ging lekker niks zeggen hè mam?!’. Echt. Kinderen…
Op huisbezoek
Gelukkig zijn ze op het consultatiebureau wel wat gewend. En ook al wordt het in de volksmond weleens oneerbiedig het consternatie- of prestatiebureau genoemd, ik heb geen negatieve ervaringen. Al vanaf het moment van het huisbezoek (ja ze komen na je kraamweek voor de intake bij je thuis!) voelt het heel relaxt en heb ik echt het gevoel dat ze er voor mij zijn in plaats van dat ik gecontroleerd word. Ook het inloopspreekuur is fijn waar je altijd terecht kunt voor vragen, een keer extra wegen of om een vaccinatie in te halen. Vier weken na je bevalling is de eerste afspraak. Je wordt dus als het ware overgedragen aan het consultatiebureau. En dan maar hopen dat je kind een beetje meewerkt. Je niet voor schut zet 😉
Nice to know: na zes weken kan je bij je verloskundige nog terecht voor een evaluatiegesprek over je bevalling en kraamtijd.
Grote zus
Ondertussen zijn we alweer 5 maanden met zijn viertjes en pakt Willem iedereen in met zijn heldere ogen en lange wimpers. Hoewel het echt weer wennen is – gebroken nachten, geen tijd voor mezelf, hormonen die door mijn lijf gieren, kolven op de gekste plekken – genieten we volop. Het allermooiste vind ik de interactie tussen Keet en haar kleine broertje, dan smelt ik echt. Ook al is het soms vervelend voor haar dat de aandacht nu verdeeld wordt, ze is zo zorgzaam. Speentje, doekje, dekentje. Keet regelt het wel. Willem is wel al weken snipverkouden. Omdat het maar niet overging en hij ook regelmatig koorts had, gingen we toch maar even naar de huisarts. Jullie raden het al, toen we de praktijk binnenliepen was de koorts weg, was er geen hoest of ruis te horen en liet meneer enkel een stralende lach zien. Stond ik mezelf daar weer een partijtje ongemakkelijk te verontschuldigen…
Ben jij weleens ‘voor schut gezet’ door je kind? Zo ja hoe?
