‘Mama, kijk eens wat ik kan?’ Mijn dochter, van toen twee jaar, deed haar armen om mijn nek, haar benen om mijn taille en klemde zich stevig vast. ‘Laat maar los mama, ik kan zonder draagdoek aan jou hangen!’ Ik laat los en ja hoor, daar hangt ze in de perfecte ergonomische M-houding aan mijn lijf. ‘Ben jij een aapje?’, vraag ik haar. ‘Ja ik ben een aap’, roept ze giechelend en trots.
En weet je wat? Het is ook echt zo. Anna is net een aapje. Geboren met fysieke kenmerken en reflexen van zoogdieren die na geboorte gedragen worden op het lijf van hun moeder. Ze had twee handjes die meteen stevig konden grijpen, met twee beentjes in een ‘o-stand’ die reflexmatig in een perfecte ‘hurk-spreid houding’ omhoog gingen bij het optillen. En voetjes die iets naar binnen stonden om te helpen vastklemmen tijdens het dragen. Daarbij had ze ook een mooi gebold ruggetje om deze natuurlijke houding helemaal af te maken. Haar moro-reflex (ook wel 
‘omklemmingsreflex’ genoemd), was ook duidelijk aanwezig bij de geboorte en in de maanden daarna. Deze reflex is van levensbelang als je op het lijf van je moeder gedragen wordt en je eraf dreigt te vallen. Dan grijp je van schrik reflexmatig in de vacht van je moeder en red je je leven!
Mijn dochter vond mij vlak na haar geboorte maar een halfbakken aap. Waar was mijn vacht waar zij zich aan vast wilde grijpen? Die kleine donshaartjes op mijn lijf, wat kon ze daar nou mee? Zij werd geboren met een oeroud natuurlijk instinct en een lijfje perfect geschikt om gedragen te worden en ik kwam aan met donshaartjes. Fraai vond ze dat. Maar zoals jullie konden lezen in mijn eerste blog was daar ook mijn eigen instinct. Ook ik wilde haar dragen en dichtbij me houden. Eerst in mijn armen en daarna in een draagdoek. En dat was niet voor niks! Ook nu til ik Anna nog vaak en draag ik haar op mijn heup of in een drager. Waarom we dat als mensen allemaal zo natuurlijk doen? Dat leg ik je uit.
In de natuur zijn drie soorten zoogdieren te onderscheiden; nestblijvers, nestvlieders en draaglingen. Konijnen en vossen bijvoorbeeld zijn nestblijvers. Zij worden vaak naakt, blind en doof geboren en blijven samen urenlang alleen achter in hun nest als hun moeder op pad gaat om eten te zoeken. Ze geeft haar jongen daarom vetrijke moedermelk. Zo kunnen ze een tijd vooruit. De jongen houden zich keurig stil in hun nest als moeder weg is. Ze weten instinctief dat ze in gevaar zijn als ze geluid maken. Nestvlieders worden geboren als kleine miniaturen van hun ouders. Denk even aan de diertjes op de Savanne; giraffes, olifantjes en hertjes bijvoorbeeld. Zij staan zeer snel op na de geboorte, alle zintuigen werken en ze volgen hun moeder overal. Vlakbij moeder zijn ze veilig. Zij krijgen eiwitrijke melk voor een snelle groei en drinken regelmatig even een ‘milk-on-the-go’. Wanneer ze moeder kwijt zijn, is er paniek. Ze schreeuwen ‘Help! Mama bescherm me.’ Ze doen er alles aan om zo snel mogelijk herenigd te worden met hun moeder. Zitten jullie ook altijd met samengeknepen billen voor een natuurfilm als je ziet dat zo’n klein jong gescheiden raakt van zijn moeder en er een stel leeuwen nadert?
En dan zijn daar de draaglingen, zoals onder andere apen en koala’s. Zij worden hulpeloos geboren, maar alle zintuigen werken. Ze worden gevoed met koolhydraatrijke moedermelk, afgestemd op de vraag van een snelle hersenontwikkeling. Minder vet en eiwitrijk. Draaglingen hebben vaak voeding nodig, vanwege de snelle vertering van de melk en ze verzekeren zich van fysieke en emotionele veiligheid door tegen het lijf van hun moeder gedragen te worden. Hun lijfjes zijn daar perfect voor gemaakt. Wanneer draaglingen gescheiden worden van hun moeder, roepen ze om contact met hun moeder te herstellen. ‘Mama, waar ben je? Houd me vast!’
Onze mensenkindjes zijn kleine zoogdiertjes. Draaglingen. Met een natuurlijke behoefte aan contact, nabijheid, warmte, veiligheid en liefdevolle aanraking van hun ouders. Nabijheid, sensitief en adequaat reageren op de behoeftes en noden van je kindje en betrouwbaar zijn in je aanwezigheid, is erg belangrijk voor het ontstaan van een veilige hechting van je kindje. Het draagt enorm bij aan de lichamelijke, sociale en emotionele groei van je kindje. Je kindje weet dit instinctief. Het wordt geboren met een bepaalde blauwdruk. Alles in je kindje is erop gericht om te overleven, om zo goed mogelijk te kunnen ontwikkelen. Daar vraagt je kindje actief om vanaf dag één en dit is heel normaal natuurlijk gedrag.
Dit natuurlijke gedrag hebben wij als ouders ook. Bij de geboorte van je kindje wordt niet alleen een kindje geboren, maar ook een moeder en een vader. Tijdens je zwangerschap verandert er al veel en bereidt je lichaam je voor op de komst van een kindje. Zelfs je hersenen veranderen. En als je dacht dat dit alleen voor moeders geldt, think again. Ook de hormonen en hersenen van vaders veranderen met als doel om zo goed mogelijk voor een kindje te kunnen gaan zorgen. Ook wij hebben een blauwdruk en zijn instinctief draaglingen. De natuur heeft het goed geregeld en je instincten vertellen je wat je kindje nodig heeft. Durf daar maar op te vertrouwen.
Maar ja, die vacht he? Die mist tegenwoordig. Niet getreurd! Ook na het verliezen van onze vacht, bleef de mens trouw aan het dragen van hun kindjes en ontwikkelden ze alternatieven om hun kindjes te blijven dragen. Met dierenhuiden, lianen en allerlei materialen zorgden ze er in de geschiedenis voor dat kindjes gedragen werden. En wij? Wij hebben nu keuze uit hele mooie geweven en gebreide draagdoeken én ergonomische dragers om onze draaglingen verder te dragen. Laat je goed adviseren, kies een draagsysteem uit die bij jou en je kindje past en geniet van alle prachtige voordelen en momenten die het dragen jou en je kindje brengt!
WEAR ALL THE INFANTS!
